7 Νοεμβρίου 2006

…σαν πολύτιμο θησαυρό…

Είμαι εδώ… Και εσύ είσαι εδώ… Μαζί μου…
Και ας έχεις φύγει μακριά… Και ας μας χωρίζουν χιλιόμετρα απόστασης… Και ας έχεις ξεκινήσει καινούρια ταξίδια… Και ας ανακάλυψες νέους προορισμούς… Και ας χώρισαν οι δρόμοι μας…


Είσαι εδώ… Σε έχω κρύψει μέσα μου, σαν πολύτιμο θησαυρό… Έχω φυλάξει κάθε στιγμή μας σε κρυψώνα μυστική… Έρχομαι και σε συναντώ σε τόπο μυστικό… Και γελώ… Και σου γελώ… Και χορεύω… Και σου χορεύω… Φορώ μακρύ λευκό φόρεμα, τα μαλλιά μου λυτά και μπλεγμένα απο το θαλασσινό αεράκι… Μου πιάνεις το χέρι και τρέχουμε σαν μικρά παιδιά… Φεύγουμε… Ξεφεύγουμε… Από όλα… Είμαστε οι δυό μας… Εσύ και εγώ…

Χθές, αργά το βράδυ ξανάρθα στην κρυψώνα μου… Κράταγα το ασημένιο μου φτυάρι… Και έσκαβα μέσα στα σκοτάδια… Και συγχρόνως έγδερνα την ψυχή μου… Και μάτωνε… Σε ξέθαψα πάλι… Ήσουν εκεί και με περίμενες…. Με έκρυψες στην αγκαλιά σου… Με έσφιγγες… Μου σκούπιζες τα δάκρυα απο τα μάτια μου… Δεν μου μίλαγες… Μόνο τα μάυρα σου μάτια με κοίταζαν… Κι εγώ έκλαιγα… Σε αγκάλιασα σφικτά… Και άρχισες σιγά σιγά να εξαφανίζεσαι… Να χάνεσαι… Η αγκαλιά μου άδεια… Έμεινα μόνη μου… Ο χρόνος σταμάτησε…

Δεν υπάρχουν σχόλια: