18 Απριλίου 2007

Τώρα χαρίζω αγάπη....



- Δεν ξέρω.... Εγώ νομίζω οτι πρέπει να χωρίσεις και απο τις δύο! Αφού δεν αγαπάς ούτε την μία ούτε την άλλη! Κοροιδεύεις και τον εαυτό σου και αυτές!

- Αφού είναι ευτυχισμένες! Δεν ξέρει ούτε η μία, ούτε η άλλη την υπαρξή της! Και όταν είμαι μαζί τους, παιρνάω καλά... Τους δίνω αυτά που θέλουν, κι ας μην τα νιώθω!

- Πώς γίνεται αυτό?

- Ποιό αυτό??

- Να μην αγαπάς, να μην είσαι ερωτευμένος, να είσαι παράλληλα με δύο γυναίκες και να δίνεις το κορμί σου, την ψυχή σου! Να προσποιείσαι.... Δεν μπορώ να το καταλάβω!!

- Ναι!!! Το κορμί μου, τους το δίνω! Ποιός σου είπε οτι δίνω την ψυχή μου, όμως?? Τους δίνω αυτά που θέλουν εκείνες, αυτά που τις κάνουν ευτυχισμένες!

- ....

- Είσαι στην γραμμή? Γιατί δεν μιλάς?

- Τι να πώ?? Εγώ θα ήμουν δυστυχισμένη, άν ήμουν στην θέση τους! Και πολύ περισσότερο στην δικιά σου!

- Μα σου είπα, γι αυτές είναι όλα τέλεια! Κι εγώ δέν θέλω να ερωτευτώ ξανά! Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου! Μια φορά την πάτησα! Τώρα χαρίζω αγάπη.... Την αγάπη που θέλουν αυτές, όπως την θέλουν αυτές! Οταν αγαπάς αληθινά πηγάζουν απο μέσα σου όλα και τα προσφέρεις απλόχερα στον άλλον πριν στα ζητήσει και τις περισσότερες φορές δίνεις και πράγματα, τα οποία δεν τα χρειάζεται ο άλλος! Τώρα δίνω μόνο όσα θέλουν και χωρίς να τα αισθάνομαι πάντα! Είναι εύκολο! Μπορείς και εσύ να το κάνεις!

- Όχι δεν μπορώ! Για την ακρίβεια δεν θέλω! Θέλω να αγαπώ! Θέλω να ερωτεύομαι!

- Κι ο πόνος? Ο έρωτας, η αγάπη έχουν και πόνο! Θές να σου θυμίσω πόσο πόνεσες όταν χώρισες?

- Θυμάμαι! Ίσως να πονώ ακόμα κι όλας! Αλλά εγώ νιώθω!!!! Ενώ εσύ????

- Πρέπει να κλείσω, πέρασε η ώρα και έχω ραντεβού με την μικρή!

- Ok, αλλά σκέψου το! Νιώθεις? Είσαι ζωντανός? Ζείς?

- Καλά! Θα σκεφτώ! Τα λέμε!

- Γεία!


11 Απριλίου 2007

Τι πάθος




Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
Βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
Βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου


Είν' η αθωότητα μου, είναι μέσα στη σιωπή
Σ' ένα θησαυρό κρυμμένο που γυρεύω μια ζωή
Μην τη ξόδεψα στα ζάρια μην τη πήρε το κρασί
Ίσως φταιει η βροχή που κλαιει με παράπονο κι οργή

Τι πάθος...

Χάνω την ισορροπία ο αέρας με τρυπά
Φταινε κι οι κραυγές των γλάρων σ' ένα γκρίζο ορίζοντα
Οι αποστάσεις με λυγίζουν δεν υπάρχει επιστροφή
Είν' η αθωότητά μου μέσα στην καταστροφή

Τι πάθος...

Θα 'ρθω ξανά απ' τα παλιά, σαν το πουλί απ' τον νοτιά
την πόρτα να χτυπήσω
θα 'ναι μια άνοιξη πικρή, όλα θ' ανοίγουνε στην γη
κι απ' την αρχή θ' αρχίσω
Θα 'ναι μια άνοιξη πικρή, όλα θ' ανοίγουνε στην γη
κι απ' την αρχή θ' αρχίσω


Μουσική/Στίχοι: Λάγιος Δημήτρης

Το πάθος και το λάθος σε ένα γράμμα αλλάζουν, αλλά και τα δύο αλλάζουν την ζωή μας!
Το πάθος μπορεί να είναι λάθος?
Και το λάθος να είναι πάθος?
Πάντως έμαθα με τον καιρό να αγαπώ και τα πάθη μου και τα λάθη μου!
Αυτά άλλωστε μας κάνουν πότε αγγέλους να μαστέ
και άλλοτε γήινοι!
Αλλά όλες τις φορές είμαστε εμείς!

4 Απριλίου 2007

Καλό Πάσχα!!


Καλό Πάσχα και Καλή ανάσταση!
Και να δώσουμε πολλά-πολλά-πολλά φιλιά αγάπης
και πολλές-πολλές-πολλές αγκαλιές στους δικούς μας ανθρώπους και όχι μόνο!
Αααααααα!!! Και να μην φάμε και πολύ, με το μαλακό στο αρνάκι, με ρέγουλα!