7 Νοεμβρίου 2006

Και εγώ γέλαγα….

Δεν ξέρω…. Δεν ξέρω… Δεν ξέρω…
Θέλω να φωνάξω…
Θέλω να ουρλιάξω….
Θέλω να σιωπήσω…
Θέλω να ξεχάσω…
Να τα σβήσω όλα…
Να σε σβήσω…
Να σε ξεριζώσω από την καρδιά μου…
Λόγια…Λόγια…Λόγια…
Έπαιξα καλά το θέατρο μου… Δεν κατάλαβες τίποτα… Νόμιζες ότι όλα ήταν, είναι καλά… Όλα χάλια ήταν, είναι… Και θα είναι…
Σε έβλεπα, σε άκουγα να μου εξιστορείς τις νέες “περιπέτειες” σου και το έπαιζα άνετη… Χαλαρή… Και η καρδιά μου σπάραζε… Την έγδερνες σιγά και αργά… Με κάθε σου λέξη, με κάθε σου χαμόγελο… Με κάθε βλέμμα σου στο κινητό σου… Με κάθε λάμψη του βλεμματος του όταν μιλούσες για εκείνη… Και εγώ γέλαγα…Και ας πονούσα….
Γέλαγα δυνατά… Αλλά έκλαιγα….
Εσύ γινόσουν όλο και πιο “φωτεινός” για εκείνη… Και εγώ όλο πιο “μαύρη” για σένα…
Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου, να μην σε βλέπω…. Να μην βλέπω, ότι κάποια άλλη σε έκανε ευτυχισμένο.. Ήθελα να κλείσω τα αφτιά μου να μην σε ακούω, να μην ακούω τα λόγια αγάπης που της έλεγες… Την καρδιά σου, πού χτύπαγε για εκείνη…
Έσφιγγα τα δόντια μου, για να συνεχίσω τον ρόλο μου… Έλεγα στον εαυτό μου κράτα λίγο ακόμα… Μην το βάλεις στα πόδια… Και γέλαγα…
Σιωπή…. Εγώ δεν είχα να πω πολλά… Μόνο γέλαγα…
Με κοίταξες, μου γέλασες και μου πες ” Είσαι πολύ όμορφη, τα μάτια σου γυαλίζουν…Τα μαλλιά σου έχουν μακρύνει και έχουν ωραίο χρώμα..”
Ναι, είχα ομορφύνει…αλλά μέσα μου ήμουν άσχημη…Γριά… Με ασχήμυνες, με γέρασες…
Τα μάτια μου γυάλιζαν, όχι από χαρά…Αλλά από τα δάκρυα, πού ήθελαν να ξεχυθούν ορμητικά και να τα παρασύρουν όλα…
Τα μαλλιά μου είχαν γίνει φίδια δηλητηριώδη απο την πίκρα που ένιωθα μέσα μου…
Και εγώ γέλαγα….
Γύρω στην μία ώρα και κάτι άντεξα κοντά σου, ενώ παλιά παρακαλούσα να σταματούσε ο χρόνος όταν ήμασταν μαζί… Δεν μπορούσα να παίξω άλλο θέατρο… Η πρωταγωνίστρια είχε κουραστεί από την προσπάθεια να αποδώσει καλά τον ρόλο της… Η αυλαία έπρεπε να πέσει… Σου είπα ψέματα ότι βιάζομαι και πρέπει να φύγω…. Σε φίλησα, σε χαιρέτησα και μάτωσε η καρδιά μου…
Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, οδηγούσα και τα μάτια μου ποτάμια είχαν γίνει… Και πνιγόμουν μέσα τους…. Έπνιγα μέσα τους όλα αυτά που ένιωθα για σένα…. Όλα αυτά που μου είχες πεί… Όλα αυτά που μου είχες υποσχεθεί… Όλα αυτά που μου είχες ορκιστεί…
Οι τελευταίες λέξεις σου, μέσα από ένα sms “Ήσουν κουκλάρα…”
Οι τελευταίες λέξεις μου, ψίθυροι ” Σε αγαπώ… και ας πονώ…”

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 26/09/2006)



Δεν υπάρχουν σχόλια: