24 Μαΐου 2007

" Αυτός και η Άλλη"



Ήταν θυμώμενη μαζί του, με τον εαυτό της!

Εδώ και ένα δίωρο οδηγούσε το αυτοκίνητο της μέσα στην βροχή, χώρις να έχει συγκεκριμένο προορισμό, απλώς οδηγούσε μηχανικά, αλλά μέσα στο μυαλό της προβαλλόταν μια συγκεκριμένη ταινία

" Αυτός και η Άλλη".

Απο τον περασμένο Σεπτέμβριο ένιωθε οτι η σχέση τους δεν πήγαινε καλά, κάτι είχε αλλάξει, τα χάδια του, τα φιλιά του ήταν διαφορετικα, ακόμα και το βλέμμα του ήταν διαφορετικό, το μόνο που δεν είχε αλλάξει ήταν τα λόγια του, τα μεγάλα, που έλεγε πάντα με μια τεράστια άνεση. Στην αρχή της γνωριμίας τους ήταν δύσπιστη με όλα αυτά τα λόγια που της έλεγε, σιγά σιγά όμως τα πίστεψε, τον πίστεψε, παραδόθηκε! Πόσο λάθος έκανε!!!

Το "έφαγε" το παραμύθι της με λαιμαργία, δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, ήταν πολύ καλός στην γυναικεία ψυχολογία, είχε κάνει διατριβή στις γυναίκες, ήξερε πολύ καλά πόσο ανασφαλείς και ματαιόδοξες είναι. Με μαεστρία μοναδική είχε κάνει πάρα πολλά γυναικεία κορμιά να ανατριχιάσουν στο άγγιγμα του, την αλμύρα του ιδρώτα του την είχαν γευτεί πολλά γυναικεία στόματα.

Και εκείνη νόμιζε ότι ήταν η ξεχωριστή, το τελευταίο λιμάνι του κορμιού του και της σκέψης του. Πόσο χαζή ήταν....
Το βλέμμα της καρφώθηκε στο φανάρι, που ήταν κόκκινο, το μυαλό της είχε κολλήσει στην σκηνή που είχε αντίκρυσει πριν από δύο ώρες, αυτός με μία άλλη στο κρεβάτι τους.
Πάτησε το γκάζι και έφυγε!
Ήθελε να φύγει μακριά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, από όλα, από το παρελθόν της!

9 Μαΐου 2007

ΑπΕρΑνΤο ΚεΝο....


Το απέραντο κενό νιώθω το τελευταίο διάστημα...
Δεν βρίσκω νόημα σε κάτι.
Δεν με γεμίζει τίποτα.
Δεν έχω όρεξη, ούτε ακόμα και να γράψω.
Τα περισσότερα βράδια πια, ξεχνά, να με επισκεφτεί και ο Μορφέας.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι και το βλέμμα μου κολλημένο στο ταβάνι και αυτό σιγά σιγά να βαραίνει, να γλιστρά και να είναι μια ανάσα πάνω από το σώμα μου, έτοιμο να με πλακώσει.
Και οι μέρες νύκτες κι αυτές σκοτεινές, υγρές, μουντές.
Κοιτώ, παρατηρώ, ανθρώπους, γνωστούς, φίλους, συγγενείς, εμένα.
Σκέφτομαι, προσπαθώ να βρώ το νόημα της ύπαρξης μας, αλλά πάλι τίποτα...
Το απέραντο κενό!
Ελπίζω να είναι μία περίοδος που θα περάσει γρήγορα!
"Να περνάω φάση!"
Έτσι δεν το λέμε??