Μέρες Αργίας....

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα' ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου

Διάφανα Κρίνα

Στίχοι και μουσική απίστευτη... (Αγαπημένα πάρα πολύ τα "Διάφανα Κρίνα")

Τίποτα δεν θα είναι όπως χθές...
Τίποτα δεν θα είναι όπως τώρα...

Τίποτα δεν θα είναι όπως αύριο...

Τίποτα...

Θα ήθελα να ήμουν βροχή...

Θα ήθελα να ήμουν βροχή...

Καταιγίδα...

Από αυτές που ξεσπούν χωρίς να το περιμένεις...

Να ξεκινήσω ένα αργό και μακρύ ταξίδι πάνω στο κορμί σου...

Να γλυστρήσω σε κάθε εκατοστό του κορμιού σου...

Ανάθεμά σε...

Σ’ έχω ώρες-ώρες μα το θεό
τόσο πολύ ανάγκη
πού τρέχουν απ’ τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις τον θεό σου
πού κρέμομαι απ’ τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεος σου

Ανάθεμά σε, δε με λυπάσαι
πού καίγομαι και λιώνω
πού μ’ έκανες και σ’ αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες του μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
μα δεν υπάρχουν λόγια

Ανάθεμά σε, δε με λυπάσαι
πού καίγομαι και λιώνω
πού μ’ έκανες και σ’ αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

πού μ’ έκανες και σ’ αγαπώ
και τώρα μαραζώνω...

Ανάθεμά σε
Θαλασσινός Παντελής
Μουσική/Στίχοι: Θαλασσινός Παντελής

Υπάρχουν ορισμένες στιγμές που νιώθω τόσο αδύναμη και τόσο μόνη, που θέλω να σου μιλήσω...

Μια τέτοια στιγμή είναι κι αυτή...

Αλλά θα σιωπήσω πάλι...

Έπαιξα.... Παρόλο που ήξερα οτι θα χάσω...

Κάθισα απέναντι σου...

Μου είπες θα παίξουμε τίμια!

Σου έδωσα την τράπουλα... Σε άφησα να την ανακατέψεις, να κόψεις και να μοιράσεις τα φύλλα της!

Σε εμπιστευόμουν...

Στο μοίρασμα, με αδίκησες... Μου έδωσες πιο λίγα φύλλα... Κράτησες για σένα τα καλά τα φύλλα... Σε είδα να κρύβεις τα μπαλαντέρ....

Δεν μίλησα...

Έπαιξα.... Παρόλο που ήξερα οτι θα χάσω...

Δεν μου άφησες καμία ελπίδα... Κανένα περιθώριο.... Η μία σου νίκη διαδεχόταν την άλλη...

Άλλα συνέχιζα να παίζω ξεχνώντας οτι δεν παίζαμε ύπο ίσους όρους...

Δέν έπαιζα για την νίκη... Δέν ήταν αυτός ο σκοπός μου...

Πολλές φορές ο χαμένος είναι ο πιό κερδισμένος...

Χαιρόσουν με τις νίκες σου...

Αλλά τώρα έμαθες ότι ήξερα απο την αρχή οτι το παιχνίδι ήταν στημένο...

Μιά ολιά Ερωτόκριτος..

ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑΝΥΚΤΑ

ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΤΑΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΑΡΕΤΟΥΣΑΣ, ΛΕΓΟΝΤΑΣ:

Τ’ άκουσες, Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα;

ο Kύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα;

Tέσσερεις μέρες μοναχάς μου 'δωκε ν' ανιμένω,

κι αποκεί να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω.

Kαι πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,

και πώς να ζήσω δίχως σου στο χωρισμόν εκείνο;

Eσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Kερά μου,

στα ξένα πως μ' εθάψασι, κ' εκεί'ν' τα κόκκαλά μου.

Kατέχω το κι ο Kύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει,

Pηγόπουλο, Aφεντόπουλο, σαν είσαι συ, γυρεύγει.

Kι ουδέ μπορείς ν' αντισταθείς, σα θέλουν οι Γονείς σου

νικούν την-ε τη γνώμη σου, κι αλλάσσει η όρεξή σου.

"Mιά χάρη, Aφέντρα, σου ζητώ, κ' εκείνη θέλω μόνο,

και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω.

Tην ώρα που αρραβωνιαστείς, να βαραναστενάξεις,

κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξεις,

ν' αναδακρυώσεις και να πεις· "Pωτόκριτε καημένε,

τά σου'ταξα λησμόνησα, τό'θελες πλιό δεν έναι.

"Kι όντε σ' Aγάπη αλλού γαμπρού θες δώσεις την εξά σου,

και νοικοκύρης να γενεί στα κάλλη τσ' ομορφιάς σου,

όντε με σπλάχνος σε φιλεί και σε περιλαμπάνει,

θυμήσου ενός οπού για σε εβάλθη ν' αποθάνει.

Θυμήσου πως μ' επλήγωσες, κ' έχω Θανάτου πόνον,

κι ουδέ ν' απλώσω μου'δωκες σκιάς το δακτύλιδι μόνον.

Kαι κάθε μήνα μιά φορά μέσα στην κάμερά σου,

λόγιασε τά'παθα για σε, να με πονεί η καρδιά σου.

Kαι πιάνε και τη σγουραφιάν (ζωγραφιά), που'βρες στ' αρμάρι μέσα,

και τα τραγούδια, που'λεγα, κι οπού πολλά σου αρέσα',

και διάβαζέ τα, θώρειε τα, κι αναθυμού κ' εμένα,

που μ' εξορίσανε ο-για σε πολλά μακρά στα ξένα.

Kι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε,

και τα τραγούδια που'βγαλα, μες στη φωτιάν τα κάψε,

για να μην έχεις αφορμήν εις-ε καιρόν κιανένα,

πλιό σου να τ' αναθυμηθείς, μα να'ν' λησμονημένα.

Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα,

κι ο-γλήγορα μισεύγω σου, κ' εβγαίνω από τη Xώρα.

Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,

μα ένα κερί-ν αφτούμενον εκράτουν, κ' ήσβησέ μου.

Mα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ, και τον καιρόν που ζήσω,

τάσσω σου άλλη να μη δω, μουδέ ν' αναντρανίσω.

Kάλλιά'χω εσέ με Θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,

για σένα εγεννήθηκε στον Kόσμον το κορμί μου.

Oι ομορφιές σου έτοιας λογής το φως μου ετριγυρίσαν,

κ' έτοιας λογής οι Eρωτιές εκεί σ' εσγουραφίσαν,

κ' εις όποιον τόπον κι α' σταθώ, τα μάτια όπου γυρίσου',

πράμα άλλο δεν μπορώ να δω παρά τη στόρησή σου.

Kι ας είσαι εις τούτο θαρρετή, πως όντεν αποθαίνω,

χαιρετισμό να μου' πεμπες την ώρα κείνη, γιαίνω."

Σκέψεις....

04.00 ξημέρωμα Δευτέρας
Άνοιξα τα μάτια μου...
Το κεφάλι μου πόναγε...
Σκέψεις.... Σκέψεις.... Σκέψεις.... Σκέψεις.... Σκέψεις....
Όλα μα όλα τόσο μπερδεμένα...

Ταξιδεύουν σε σένα... Ταξιδεύουν με σένα...!!!

Εκεί που πάω να συνηθίσω την απουσία, που πάω να πείσω τον εαυτό μου οτι ξέχασε, οτι όλα ήταν ένα όνειρο, οτι δεν υπήρξες ποτέ στην ζωή μου, οτι όλα ήταν ένα παιχνίδι της φαντασίας μου, οτί σε έχω βγάλει απο την ψυχή μου...

Εκεί που "καμαρώνω" οτι ξεγέλασα, κορόιδεψα τον εαυτό μου και είμαι πλέον δυνατή...

Εκεί που λέω τα κατάφερα!!!!

Αρκεί ένα τηλεφώνημα σου, όπως το χθεσινό, να τα ανατρέψει όλα, να τα ξυπνήσει όλα, να αναταράξει τις λίμνες του μυαλού μου, να φουρτουνιάσει την θάλασσα της ψυχής μου..

Με το που άκουσα την φωνή σου, η καρδιά μου ράγισε...

Δεν είχα να σου πώ πολλά... Ψέμματα!!!! Για την ακρίβεια είχα πολλά να σου πώ, να σου φωνάξω... Αλλά έμεινα βουβή, απλά κράταγα το ακουστικό και σε άκουγα να μου μιλάς για τα νέα σου... Στις ερωτήσεις σου απάνταγα μονολεκτικά... Κρυβόμουν πίσω απο τις λίγες λιτές λέξεις που μπορούσα να αρθρώσω, τις λέξεις που πραγματικά ήθελα να σου πώ τις κράταγα με τα δόντια μου για να μήν ξεφύγουν απο το στόμα μου...

Στο τέλος μου είπες: "δεν σε ακούω καλά, τι έχεις, συμβαίνει κάτι???"

Σου απάντησα: " Το κεφάλι μου πονάει..."

Αλλά εννοούσα οτι πόναγε η καρδιά μου...Είχε γίνει χίλια μικρά κομματάκια, που αιωρόντουσαν στο χώρο!!!

Άντε πάλι να μαζέψω τα κομμάτια μου... Αλλά κάθε φορά που τα μαζεύω όλο και κάποιο κομμάτι λείπει...

Ταξιδεύουν σε σένα... Ταξιδεύουν με σένα...!!!

Αδελφή ψυχή ???

Το παρακάτω κείμενο το βρήκα στο internet, πριν αρκετά χρόνια, δεν θυμάμαι να πώ την πηγή, λυπάμαι και ζητώ συγνώμη, αφορμή να το θυμηθώ το κείμενο ήταν ο "good as you", οπότε έψαξα στα κιτάπια μου και σας το παραθέτω.


H έννοια της αδελφής ψυχής, με τα ατελή «μισά» που θα συμπληρωθούν από έναν άλλο άνθρωπο, προήλθε από τους Πλατωνικούς φιλοσόφους.
Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα αναφέρεται και ο σχετικός μύθος που τον διηγείται ο Aριστοφάνης.
Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά ήταν ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα με τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και δυο κεφάλια, που κοιτούσαν προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Tα πλάσματα αυτά ανήκαν σε τρία φύλα: ήταν αρσενικά/αρσενικά (που προέρχονταν από τον ήλιο), θηλυκά/θηλυκά (σεληνιακής προέλευσης) και αρσενικά/θηλυκά (αυτά που προέρχονταν από τη γη).
Ήταν πλάσματα που δεν γνώριζαν το σαρκικό έρωτα και αναπαράγονταν με γονιμοποίηση του εδάφους, ισχυρά και κυρίαρχα. Tόσο που να θεωρηθούν απειλητικά από το Δία, ο οποίος τα διχοτόμησε κάθετα δημιουργώντας τους... γνωστούς ανθρώπους.
Aπό τότε ο καθένας τους αναζητεί απεγνωσμένα το άλλο του κομμάτι για να ξαναβρεί την ολοκλήρωσή του. Aνάλογα με το είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε, θα αναζητεί σύντροφο του αντίθετου ή του ίδιου με αυτόν φύλου. Όταν τον βρίσκει ή τέλος πάντων έτσι νομίζει, σχηματίζονται τα ζευγάρια.
Aυτή η διήγηση του Πλάτωνα έχει κάπως σατιρικό χαρακτήρα, όμως η μυθολογία της «αδελφής ψυχής» κάπου εκεί βασίζεται.
Στο ότι ο καθένας σε μια άλλη διάσταση ήταν ενωμένος με το άλλο του μισό και τώρα, πάνω στη γη, είναι αναγκασμένος να το ψάχνει.
Παίρνοντας όμως σάρκα και οστά οι ψυχές, ξέχασαν τις υψηλές αλήθειες και πρέπει να τις ξαναβρούν ζώντας δίκαια και καλλιεργώντας την ψυχή τους.
O έρωτας θα τις βοηθήσει σ’ αυτό, αλλά όχι ο έρωτας ο χυδαίος, ο βυθισμένος στα πάθη, αλλά εκείνος ο ευγενής, που εξυψώνει το πνεύμα.
Aν τα καταφέρουν, πεθαίνοντας θα επιστρέψει η κάθε ψυχή στο άστρο της.
Aν όχι, θα μετενσαρκωθούν σε κατώτερες μορφές ύπαρξης, σε ζώα.
Aν και τότε δεν πάψουν να κάνουν το κακό, θα παίρνουν όλο και πιο... δυσμενείς μεταθέσεις από σώμα σε σώμα.

Οτι πήρα, πήρα!!!!

Οτι πήρα, πήρα από το παλιό blog μου!!!!
Αναφέρομαι στα κείμενα, που είχα εκεί...
Ελπίζω τους φίλους που είχα κάνει εκεί, να με επισκέπτονται και εδώ.... και να μην μου έχουν θυμώσει (αναφέρομαι σε δύο συγκεκριμένα άτομα, ξέρετε εσείς....)!!!!
Εγώ πάντως έχω αφήσει ανοικτεί την πόρτα... και τους περιμένω...

Πιστεύω οτί δεν παίζει ρόλο πόσα Km είναι μακριά το σώμα μας απο κάποιον, αλλά πόσο κοντά είναι οι ψυχές μας!!!

Ο χορός μιας σταγόνας…

Από το παράθυρο κοιτάζω την βροχή…

Τα μάτια μου εστιάζουν στο τζάμι του παραθύρου…

Το βλέμμα μου αρχίζει να ακολουθεί τον αργό, νωχελικό χορό μιας σταγόνας πάνω στο τζάμι…

Κυλάει σιγά- σιγά, διαγράφει μια πορεία τυχαία, σε ορισμένα σημεία γλιστράει πιο γρήγορα, σε άλλα σημεία ενώνεται στιγμιαία με άλλες σταγόνες, γίνονται ένα, αλλά πάλι συνεχίζει την φθίνουσα πορεία της…

Μικραίνει… Χάνεται… Χάθηκε!!!

Αλλά πάνω στο τζάμι έχει αποτυπωθεί η πορεία της…

Έχουν μείνει τα χνάρια της…

Υγρές μικρές γραμμές…

Και αυτές, όμως με τις πρώτες ηλιαχτίδες θα εξαφανιστούν…

Ο χορός μιας σταγόνας…

Ο χορός μας!!!

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 31/10/2006)

Κρύβομαι… “Φτού ξελευτερία…”????

Από τα αγαπημένα μου παιδικά παιχνίδια ήταν το κρυφτό….

Μου άρεσε να είμαι αυτός που κρύβεται και όχι αυτός που ψάχνει…

Έβρισκα την καλύτερη και ασφαλέστερη κρυψώνα για να μην με βρούν…

Η χαρά μου μεγάλη όταν δεν με ανακάλυπταν…

Έτρεχα με αγωνία και λαχτάρα, να φωνάξω “Φτού ξελευτερία…”
Έτσι και τώρα, κρύβομαι…

Αλλά, ξέρεις κάτι…???
Θέλω να με βρείς…
Δεν θέλω να ψιθυρίσω “Φτού ξελευτερία…”

(Σκέψεις που γίνανε στις 26/10/2006)

…σαν πολύτιμο θησαυρό…

Είμαι εδώ… Και εσύ είσαι εδώ… Μαζί μου…
Και ας έχεις φύγει μακριά… Και ας μας χωρίζουν χιλιόμετρα απόστασης… Και ας έχεις ξεκινήσει καινούρια ταξίδια… Και ας ανακάλυψες νέους προορισμούς… Και ας χώρισαν οι δρόμοι μας…

Είσαι εδώ… Σε έχω κρύψει μέσα μου, σαν πολύτιμο θησαυρό… Έχω φυλάξει κάθε στιγμή μας σε κρυψώνα μυστική… Έρχομαι και σε συναντώ σε τόπο μυστικό… Και γελώ… Και σου γελώ… Και χορεύω… Και σου χορεύω… Φορώ μακρύ λευκό φόρεμα, τα μαλλιά μου λυτά και μπλεγμένα απο το θαλασσινό αεράκι… Μου πιάνεις το χέρι και τρέχουμε σαν μικρά παιδιά… Φεύγουμε… Ξεφεύγουμε… Από όλα… Είμαστε οι δυό μας… Εσύ και εγώ…

Χθές, αργά το βράδυ ξανάρθα στην κρυψώνα μου… Κράταγα το ασημένιο μου φτυάρι… Και έσκαβα μέσα στα σκοτάδια… Και συγχρόνως έγδερνα την ψυχή μου… Και μάτωνε… Σε ξέθαψα πάλι… Ήσουν εκεί και με περίμενες…. Με έκρυψες στην αγκαλιά σου… Με έσφιγγες… Μου σκούπιζες τα δάκρυα απο τα μάτια μου… Δεν μου μίλαγες… Μόνο τα μάυρα σου μάτια με κοίταζαν… Κι εγώ έκλαιγα… Σε αγκάλιασα σφικτά… Και άρχισες σιγά σιγά να εξαφανίζεσαι… Να χάνεσαι… Η αγκαλιά μου άδεια… Έμεινα μόνη μου… Ο χρόνος σταμάτησε…

Τελικά όταν τελειώνει κάτι, τι μένει??

Τελικά όταν τελειώνει κάτι, τι μένει??
Οι αναμνήσεις θα έλεγε κάποιος, αλλά και αυτές με το πέρασμα του χρόνου ξεθωριάζουν… Και μερικές φορές σβήνονται… Αρκετές φορές προσπαθώ να φέρω πρόσωπα στο νου μου, χαρακτηριστικά προσώπου, αλλά δεν τα καταφέρνω… Δεν μπορώ να θυμηθώ το γέλιο τους, το δάκρυ τους… Ούτε τον ήχο της φωνής τους…
Ακόμα και γεγονότα και καταστάσεις που ζήσαμε πολλές φορές αναρωτιόμαστε αν όντως έχουν συμβεί και δεν είναι ένα παιχνίδι του νου… Ένα όνειρο…
Αυτα ίσως που δεν μπορεί να τα σβήσει εύκολα ο χρόνος είναι τα συναισθήματα… Το πώς ένιωσες και το πως νιώθεις για κάποιους ανθρώπους…. απεναντίας πολλές φορές ο χρόνος δυναμώνει και φουντώνει τα αισθήματα που είναι δυνατά, αληθινά και αξίζουν…
Οτι δεν αντέχει στο χρόνο, σβήνει,ξεχνιέται, θάβεται…
Ο χρόνος λοιπόν θα δείξει…. θα αποδείξει…

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 23/10/2006)

Σε ζητώ… Σε αναζητώ…

Κρύψου!!!

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 20/10/2006)

Έρχεται καταιγίδα...

Αχνιστός, ζεστός, διπλός ελληνικός καφές… Μυρίζει πανέμορφα… Μου αρέσει πολύ η μυρωδιά του καφέ…
Ανάβω ένα τσιγάρο…
Προσπαθώ να μην κάνω κανέναν θόρυβο… Κρατάω την ανάσα μου σε χαμηλούς ρυθμούς… Θέλω ησυχία… Να μην ακούω τίποτα… Μόνο την βροχή…
Όλη νύχτα έβρεχε… Δεν σταμάτησε λεπτό… Δεν σταμάτησα λεπτό να μην σε σκέφτομαι… Κάθε σταγόνα βροχής ένα ακόμα σ’ αγαπώ… Κάθε κεραυνός ένα ακόμα μου λείπεις… Κάθε βροντή ένα ακόμα που είσαι….
Βρέχει… Δυναμώνει…
Έρχεται καταιγίδα… Θα τα παρασύρει όλα… Θα τα ταξιδέψει όλα… μακριά… κοντά σου…

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 10/10/2006)

…ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Το ξέρω πώς όλα είναι ένα λάθος… Το ξέρεις και εσύ!!
Το βλέπω… Το νιώθω… Αδιέξοδο…
Παρόλα αυτά δεν με νοιάζει…
Από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκαν τα μάτια μας, είπα θα το ζήσω ώς το τέλος…
Και το ζω…
Είμαι εδώ και περιμένω το “λίγο” σου, που είναι “πολύ” για μένα… Γίνεσαι η ανάσα μου… Αναπνέω…
Εγώ φταίω… το κατάλαβα!! Μου το παν τα μάτια σου..
Πρέπει, να αποφασίσω… Να ξεκαθαρίσω τα πράγματα…
Έχεις δίκιο… Το προσπαθώ… Ψάχνω να βρώ την δύναμη…

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 09/10/2006)

Βρέχει…

Βρέχει…
Άκου τον ήχο της βροχής…. Κάτι λέει… Κάτι σου λέει….
Δεν μπορείς να ακούσεις?? Δεν μπορείς να καταλάβεις…
Αφουγκράσου… Νιώσε…
Βρέχει… Έξω… Άλλα και μέσα…
Έξω δυνατά…
Μέσα βουβά..

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 28/09/2006)

Και εγώ γέλαγα….

Δεν ξέρω…. Δεν ξέρω… Δεν ξέρω…
Θέλω να φωνάξω…
Θέλω να ουρλιάξω….
Θέλω να σιωπήσω…
Θέλω να ξεχάσω…
Να τα σβήσω όλα…
Να σε σβήσω…
Να σε ξεριζώσω από την καρδιά μου…
Λόγια…Λόγια…Λόγια…
Έπαιξα καλά το θέατρο μου… Δεν κατάλαβες τίποτα… Νόμιζες ότι όλα ήταν, είναι καλά… Όλα χάλια ήταν, είναι… Και θα είναι…
Σε έβλεπα, σε άκουγα να μου εξιστορείς τις νέες “περιπέτειες” σου και το έπαιζα άνετη… Χαλαρή… Και η καρδιά μου σπάραζε… Την έγδερνες σιγά και αργά… Με κάθε σου λέξη, με κάθε σου χαμόγελο… Με κάθε βλέμμα σου στο κινητό σου… Με κάθε λάμψη του βλεμματος του όταν μιλούσες για εκείνη… Και εγώ γέλαγα…Και ας πονούσα….
Γέλαγα δυνατά… Αλλά έκλαιγα….
Εσύ γινόσουν όλο και πιο “φωτεινός” για εκείνη… Και εγώ όλο πιο “μαύρη” για σένα…
Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου, να μην σε βλέπω…. Να μην βλέπω, ότι κάποια άλλη σε έκανε ευτυχισμένο.. Ήθελα να κλείσω τα αφτιά μου να μην σε ακούω, να μην ακούω τα λόγια αγάπης που της έλεγες… Την καρδιά σου, πού χτύπαγε για εκείνη…
Έσφιγγα τα δόντια μου, για να συνεχίσω τον ρόλο μου… Έλεγα στον εαυτό μου κράτα λίγο ακόμα… Μην το βάλεις στα πόδια… Και γέλαγα…
Σιωπή…. Εγώ δεν είχα να πω πολλά… Μόνο γέλαγα…
Με κοίταξες, μου γέλασες και μου πες ” Είσαι πολύ όμορφη, τα μάτια σου γυαλίζουν…Τα μαλλιά σου έχουν μακρύνει και έχουν ωραίο χρώμα..”
Ναι, είχα ομορφύνει…αλλά μέσα μου ήμουν άσχημη…Γριά… Με ασχήμυνες, με γέρασες…
Τα μάτια μου γυάλιζαν, όχι από χαρά…Αλλά από τα δάκρυα, πού ήθελαν να ξεχυθούν ορμητικά και να τα παρασύρουν όλα…
Τα μαλλιά μου είχαν γίνει φίδια δηλητηριώδη απο την πίκρα που ένιωθα μέσα μου…
Και εγώ γέλαγα….
Γύρω στην μία ώρα και κάτι άντεξα κοντά σου, ενώ παλιά παρακαλούσα να σταματούσε ο χρόνος όταν ήμασταν μαζί… Δεν μπορούσα να παίξω άλλο θέατρο… Η πρωταγωνίστρια είχε κουραστεί από την προσπάθεια να αποδώσει καλά τον ρόλο της… Η αυλαία έπρεπε να πέσει… Σου είπα ψέματα ότι βιάζομαι και πρέπει να φύγω…. Σε φίλησα, σε χαιρέτησα και μάτωσε η καρδιά μου…
Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, οδηγούσα και τα μάτια μου ποτάμια είχαν γίνει… Και πνιγόμουν μέσα τους…. Έπνιγα μέσα τους όλα αυτά που ένιωθα για σένα…. Όλα αυτά που μου είχες πεί… Όλα αυτά που μου είχες υποσχεθεί… Όλα αυτά που μου είχες ορκιστεί…
Οι τελευταίες λέξεις σου, μέσα από ένα sms “Ήσουν κουκλάρα…”
Οι τελευταίες λέξεις μου, ψίθυροι ” Σε αγαπώ… και ας πονώ…”

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 26/09/2006)

Εσύ… κι εγώ…

Εσύ στο "πού και πού", εγώ στο "πάντα"...
Εσύ στο “λίγο”, εγώ στο “πόλυ”...
Εσύ στο “κάπου”, εγώ στο “πουθενά”...
Εσύ στο “όχι”, εγώ στο “ναι”...
Εσύ στο “πιθανόν”, εγώ στο “βέβαια”...
Εσύ στο “μόνος”, εγώ στο “μαζί”...
Εσύ στο “μακριά”, εγώ στο “δίπλα”...
Εσύ στο “κάποτε”, εγώ στο “τώρα”...
Εσύ… κι εγώ…

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 20/09/2006)

Σημειώσατε δύο απουσίες κύριε Απουσιολόγε!!!!

Απο τα μαθητικά τα χρόνια με ενοχλούσε που ο απουσιολόγος σημείωνε τις απουσίες και όχι τις παρουσίες…. Τελικά τι έχει μεγαλύτερη βαρύτητα η παρουσία ή απουσία??? Η απουσία μας κάνει να εκτιμούμε την παρουσία…. Είναι η φύση του ανθρώπου φτιαγμένη με τέτοια “συστατικά” (όπως εγωισμός, εγωκεντρισμός, κτητικότητα) που όταν έχει κάτι το θεωρεί δεδομένο… Και αυτό το κάτι μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, μια σχέση, ένα χαμόγελο, η υγεία, η εργασία, το γέλιο, η διασκέδαση και τόσα πόλλα ακόμα… Αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο σε τούτη την ζωή.. Και εμείς το ξέχναμε και έρχεται η απουσία να μας το θυμίσει… Δύσκολο πράγμα η απουσία… Αλλά μαθαίνεις να την συνηθίζεις… Γιατί άλλο ένα “συστατικό” της φύσης του ανθρώπου είναι η προσαρμοστικότητα…. Όλοι μας έχουμε συνηθίσει σε απουσίες…. Έτσι και έγω συνήθισα στην απουσία πολλών πραγμάτων…. Συνήθισα και στην δικιά σου απουσία και ξέρεις κάτι τώρα απουσιάζω και εγώ από τα όνειρα μας… Σημειώσατε δύο απουσίες κύριε Απουσιολόγε!!!!

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 06/09/2006)

Αναμονή?? Προτιμώ την Προσμονή…

Αναμονή, η (ουσ.): Περιμένω κάτι.
Προσμονή, η (ουσ.): Περιμένω κάτι με ελπίδα, ζωηρή προσδοκία.

Δύο λέξεις σχεδόν ίδιες????? Όχι!!!! Δεν είναι ίδιες… Έχουν τελείως διαφορετική σημασία και έννοια.

Η αναμονή σου τρώει την ψυχή, τα σωθικά…Περιμένεις σε “αναμμενα κάρβουνα”, κι απλά περιμένεις, δεν ελπίζεις…. Παρακουλουθείς σαν θεατής τις εξελίξεις… Εντάξει μπορεί και να έχεις και λίγη αγωνία αλλά μέχρι εκεί.. Περιμένεις…Περιμένεις…Απλά περιμένεις…Δεν ελπίζεις….. Θες να φωλιάσει, η ελπίδα μέσα σου, αλλά δεν γίνεται.. Είτε, εσύ ο ίδιος δεν την αφήνεις να μπει μέσα σου, έχεις επτασφράγιστει κλειστή την πόρτα της ψυχής σου, με πολλά λουκέτα κλειδωμένα και έχεις πετάξει τα κλειδιά, μακρυά, πολύ μακρυά, για να χαθούν μια για πάντα…. Δεν τα έχεις κρύψει, γιατί φοβάσαι οτι θα λυγίσεις σε καποια στιγμή αδυναμίας και θα πάρεις τα κλειδιά και θα ανοίξεις διάπλατα την πόρτα της ψυχής σου, για να φωλιάσει η ελπίδα και εσύ αυτό δεν το θές, δεν θές ποτέ να βρεθούν τα κλειδία … Είτε, οι άλλοι σου έχουν στερήσει την ελπίδα σου, με μια λέξη τους, με μια πράξη τους, με μια κίνηση τους….. Στην κλέψανε, ενώ ήταν δικιά σου, μόνο δικιά σου… γιατί??? τι τους ενοχλούσε να ελπίζεις??? ΩΩΩΩ, μα ναι!!! Το ξέχασες??? Τους αρέσει να ποδοπατούν τα όνειρα σου….να κλέβουν τις ελπίδες σου, γιάτι έτσι γεμίζουν το άδειο τους το είναι, νιώθουν δυνατόι, τρέφουν την δικιά τους ευτυχια απο την λύπη σου… Και εσύ απλά αναμένεις…

Προσμονή…. Τι γλυκιά λέξη!!!!! Περιμένεις και ελπίζεις… Ελπίζεις και περιμένεις…. Και όλα σου φαίνονται ωραία… Όλα γίνονται φωτεινά, λαμπερά γιατί ελπίζεις… Ο κόσμος σου γίνεται μαγικός… Όλοι χαμογελούν… Μέσα σου, βαθιά ξέρεις και δεν σε πειράζει και καθόλου, οτι αυτό που ελπίζεις μπορεί και να μην γίνει ποτέ…. αλλά είναι ωραίο να προσμένεις κάτι… να κάνεις όνειρα για κάτι.. Άλλωστε τα όνειρα δεν είναι αυτά που μας κρατούν ζωντανούς… Τα όνειρα και η ελπίδα οτι κάποτε θα γίνουν αληθινά…. οτι κάποτε θα ζήσεις το όνειρο σου… Και εσύ απλά προσμένεις….

Αναμονή?? Προτιμώ την προσμονή…. Αλλά υπάρχουν μέρες που χάνεται η ελπίδα.. κρύβεται σαν μικρό παιδί σε κρυψώνα μαγική και οσο και να ψάχνω δεν την βρίσκω…. Μέρες σαν και την σημερινή….

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 30/08/2006)

Φίλοι;;;;;

’Ανοιξα τα μάτια μου το πρωί, τέντωσα το σώμα μου και προσπάθησα να βρώ δύναμη να σηκωθώ απο το κρεβάτι, αλλά το σώμα δεν μπορούσε να υπακούσει… βαρύ, σκέτο μολύβι… ήθελε να μείνει στο κρεβάτι…
‘Εμεινα ξαπλωμένη για κανά 10′ να κοιτώ το ταβάνι, το μυαλό άδειο, το απόλυτο κενό…
Η διάθεση μου χάλια, ένιωθα μία πίκρα, μία απογοήτευση…Αναρωτήθηκα γιάτι?
Και τότε το μυαλό άρχισε να λειτουργεί, να θυμάται…την χτεσινή μέρα…
Έιχαμε να μιλήσουμε 4 μέρες, ενώ εδώ και ένα χρόνο από όταν έφυγες για το εξωτερικό, δεν είχε περάσει μέρα να μην επικοινωνήσουμε, να μην γελάσουμε, να μην διαφωνήσουμε…
Και ναί, χθές μιλήσαμε για 2′ μέσα απο το διαδίκτυο… Είχες τις δικαιολογίες έτοιμες για όλες αυτές τις μέρες απουσίας, ήσουν απασχολημένος, πνιγόσουν, παρέδιδες την εργασία σου…και ήσουν και με την κοπέλα σου.. στο τέλος το ανέφερες, λές και ήταν μία ανούσια λεπτομέρεια..”Ξέρεις ήρθε να με επισκεπτεί, βρίσκεται συνέχεια μέσα στα πόδια μου… Δέν μπορώ ουτε e-mail να σου στείλω….”
Δικαιολογίες!!!!!
Εσύ δεν ήσουν πού είχες πεί ότι και να γίνει εμείς θα ‘μαστε μαζί… αφού δεν τολμάμαι να ‘μαστε εραστές, θα ‘μαστε φίλοι… κολλητοί.. χωρίς μυστικά.. αληθινοί… πού είναι η φιλία σου?
Ε, λοιπόν δεν είναι έτσι η φιλία!!!! Δεν εξαφανιζόμαστε γιατί εμφανίστηκε η γκόμενα!!!
Φίλοι δεν είμαστε? έτσι δεν είπαμε.. εκεί δεν καταλήξαμε, αφού δεν μπορώ και δεν μπορείς, δεν μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε, να ξεμπλέξουμε απο τα λάθη του παρελθόντος, θα αρκεστούμε στην φιλία!
Αλλά η φιλία θέλει δύο…όχι έναν!! Θέλει δύο που να δίνουν και να δίνονται.. και επειδή στην φιλία πρέπει να συγχωρούμε θα συγχωρήσω την απουσία σου!!
Αλλά τελικά μήπως δεν είμαστε φίλοι?
Αφού με κρύβεις και δεν με έχεις αναφέρει στον έρωτα σου, αφού δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζι μου όταν είσαστε μαζι…
‘Αν ήσουν σίγουρος οτι θές να ‘μαστε μόνο φίλοι, δεν θα κρυβόσουν… άλλο θέλεις.. και νιώθεις ενοχές και τύψεις… για κείνη..για μένα..για σένα…
Η φιλία είναι αθώα, αγνή.. Εμείς όμως είμαστε αθώοι, αγνοί?

(Σκέψεις που γίνανε λέξεις στις 18/08/2006)

Τι να πάρω; Τι να αφήσω;

Σκέφτομαι να μεταφέρω τα κείμενα μου απο το παλιό blog μου (http://soulmates.i-blog.gr/) εδώ, στην καινούρια μου κατοικία...
Η μεταφορά δεν θα είναι πλήρης... Θα μεταφέρω ορισμένα κείμενα...
Αλλά δεν ξέρω τι να πάρω; τι να αφήσω;
Μήπως να μην πάρω τίποτα;;;;

Μετακομίζω...

Μετακομίζω....
Για την ακρίβεια μετακομίζω το blog μου...
Και όπως κάθε μετακόμιση.... Θέλει χρόνο...
Αλλά είναι καλό να ανανεωνόμαστε...